วันพุธที่ 15 มิถุนายน พ.ศ. 2554

    ศิลปะการจัดสวนถาดของจีนเป็นสิ่งที่น่าศึกษา เพราะเป็นการย่อส่วนภูมิทัศน์ลงไว้ในภาชนะหรือถาด จีนเรียกว่า เผินจิ่ง (PENJING(盆景)

คำว่า  เผิน  แปลว่าภาชนะ หรือกระถาง จิ่ง แปลว่า ภูมิทัศน์หรือวิวทิวทัศน์ ทั่วไปมักจัดเป็นภูเขา เกาะ มีต้นไม้เล็กน้อย มีธารน้ำ ทะเลสาบ แล้วแต่จินตนาการ  เผินจิ่ง  ถือได้ว่าเป็นต้นกำเนิดของ บอนไซ ของญี่ปุ่น บอนไซ (盆栽) แปลว่า ต้นไม้ในกระถาง ดังนั้นแนวคิดหรือความหมายของเผินจิ่ง ที่หมายถึง ภูมิทัศน์ในกระถางหรือถาด ความหมายจึงกว้างกว่าบอนไซ
 เผินจิ่ง   ภูมิทัศน์ธรรมชาติของจีน        เผินจิ่งแบ่งเป็น 2 แบบใหญ่ๆ  เผินจิ่งต้นไม้ (SHUMU PENJING) กับ เผินจิ่งแผ่นดินและน้ำ (SHUIHAN PENJING)  ตามหลักฐานภาพเขียนโบราณเผินจิ่งมีมาตั้งแต่สมัยราชวงศ์ถัง (ค.ศ.618-907) ต่อมาในสมัยราชวงศ์ซ้อง (ค.ศ.960-1279) ได้พัฒนามากขื้น จนในสมัยราชวงศ์ชิง (ค.ศ.1644-1911) เป็นที่นิยมเล่นกันมาก โดยเฉพาะปลายราชวงศ์ชิง รูปแบบยิ่งหลากหลายซับซ้อนมากขึ้น แบ่งตามรูปแบบทิวทัศน์  ลักษณะต้นไม้ ประเภทต้นไม้ตามภูมิภาคต่างๆของจีน เรียกว่ามีมากมายหลายสำนัก แต่ละจังหวัด แต่ละภาคมีแนวคิด สไตล์ที่ต่างกันไปตามความนิยมท้องถิ่น  แต่ที่สำคัญที่ควรยึดถือคือพื้นฐาน ในปัจจุบันเผินจิ่งถือเป็นศิลปะโบราณเก่าแก่แขนงหนึ่งเช่นเดียวกับการแต่งบทกวี การเขียนอักษรจีน การเขียนภาพพู่กันจีน และการจัดสวนจีน

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น